[u]Het Arendschot[/u]
Toen de Romeinen ons land veroverd hadden, maakte veldheer Julius Caesar kennis met de Antwerpse reus Brabo. En hoe ging dat indertijd onder groten? Om de vriendschap te versterken togen ze op jacht. Naar het hageland nog wel.
Toen ze, in de omgeving van een naamloos gehucht langs de Demer reden, zag Brabo opeens een arend door de lucht cirkelen, hoog boven het glooiende land. "Kijk" riep hij uit. "Kijk, Julius Caesar een arend." De veldheer wipte van zijn paard, nam zijn grootste boog, zijn scherpste pijl, spande de boogpees en de pijl trof de arend in de borst. De arme vogel plofte neer aan de voeten van Caesar.
"Wat een schot" prees Brabo hem "Echt meesterlijk, Julius Caesar".
"Een echt arendschot" beaamde de Romein "En daarom zal het naamloze gehucht, dat ooit een stad zal worden, de naam Arendschot dragen."
Bovendien, zal er hier een straat aangelegd worden genaamd naar de bek van de arend die eraf gebroken is door zijn val. (Deze straat bestaat nu onder de naam "Bekaflaan".)
"Schitterend" knikte Brabo, "Maar kun je soms ook een naam vinden voor dit land, bij voorkeur iets waar mijn naam in voortleeft?" "Een fluitje van een cent." lachte Ceasar "Wat dacht je van Braboland."
En aangezien de mensen altijd de neiging hebben om namen wat in te korten, werd Arendschot later gewoon Aarschot en Braboland simpelweg Brabant genoemd.
Aarschot
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De groef van de Dorenberg[/u]
Op de Dorenberg bij Aarschot, in de zogenaamde Groef, waren er eertijds diepe holen, waarin de Alvermannetjes en hun vrouwtjes, de Hussen of Heihussen, verbleven. Daar hadden zij alle soorten woningen en kamers gemaakt.
Die Alvermannetjes waren een klein volkje met een vreemde natuur, met bruinachtig vel, glinsterende ogen en zwart haar. Ze zwierven rond, stalen en plunderden als de kans zich voordeed, randden de voorbijgangers aan en deden allerlei schade.
Als ze een beest doodgedaan hadden, gelijk een haas of een vos, kwamen zij bij de boeren en vroegen ketels en potten om het gereed te maken. En als ze niet kregen wat ze vroegen, deden ze lelijk met dreigementen en verwensingen en dan gingen ze het vragen aan een andere boer. Maar als ge hun vraag inwilligde, trokken ze naar de Groef met uw gerief. Was de ketel proper, dan kreegt ge hem vuil en lelijk terug. Soms ook wilden ze iets koken op het hof van de ene of de andere boer, het gebeurde dikwijls dat ze verjaagd werden. Maar dan liepen ze naar de schuur en maakten daar een groot vuur. Opdat het stro niet zou verbranden, streken ze er een bijzondere stof op. Maar als iemand van het huis het riskeerde hen te beloeren, dan vloog het stro in volle vlam.
Nu ze zo lang genoeg de mensen hier gepest hadden, besloten de boeren dat kwaad gespuis te verjagen. Met heel het dorp gewapend met schoppen, rieken, bijlen en stokken, trokken ze naar de Dorenberg en joegen de Alvermannekens en hun Heibussen over de Demer, naar Rillaar toe en nog verder. Er schoten er nog enige over, maar later werden ook die verdreven en ze zijn nooit meer teruggekomen.
Op de Dorenberg bij Aarschot, in de zogenaamde Groef, waren er eertijds diepe holen, waarin de Alvermannetjes en hun vrouwtjes, de Hussen of Heihussen, verbleven. Daar hadden zij alle soorten woningen en kamers gemaakt.
Die Alvermannetjes waren een klein volkje met een vreemde natuur, met bruinachtig vel, glinsterende ogen en zwart haar. Ze zwierven rond, stalen en plunderden als de kans zich voordeed, randden de voorbijgangers aan en deden allerlei schade.
Als ze een beest doodgedaan hadden, gelijk een haas of een vos, kwamen zij bij de boeren en vroegen ketels en potten om het gereed te maken. En als ze niet kregen wat ze vroegen, deden ze lelijk met dreigementen en verwensingen en dan gingen ze het vragen aan een andere boer. Maar als ge hun vraag inwilligde, trokken ze naar de Groef met uw gerief. Was de ketel proper, dan kreegt ge hem vuil en lelijk terug. Soms ook wilden ze iets koken op het hof van de ene of de andere boer, het gebeurde dikwijls dat ze verjaagd werden. Maar dan liepen ze naar de schuur en maakten daar een groot vuur. Opdat het stro niet zou verbranden, streken ze er een bijzondere stof op. Maar als iemand van het huis het riskeerde hen te beloeren, dan vloog het stro in volle vlam.
Nu ze zo lang genoeg de mensen hier gepest hadden, besloten de boeren dat kwaad gespuis te verjagen. Met heel het dorp gewapend met schoppen, rieken, bijlen en stokken, trokken ze naar de Dorenberg en joegen de Alvermannekens en hun Heibussen over de Demer, naar Rillaar toe en nog verder. Er schoten er nog enige over, maar later werden ook die verdreven en ze zijn nooit meer teruggekomen.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De kasseistampers[/u]
Na talrijke diefstallen in Vlaanderen door rovers, besloten de mannen van Aarschot een burgerwacht op te stellen. Helaas hielden ze het niet lang vol, de mannen zaten liever op café dan burgerwacht te lopen.
Daarom besloten de stadsheren dat de burgerwacht per twee man om het half uur door de voornaamste straten van de stad moesten lopen. Algauw vonden de mannen hier ook iets op. Terwijl de eerste op café zat, liep de tweede zijn ronde en toen die afgewerkt was ging de eerste een ronde lopen en ging de tweede op café.
Zo konden zij elk op hun beurt toch nog iets gaan drinken. Degene die de ronde liep stampte zo hard met zijn klompen op de kasseistenen dat het lawaai dreunde door de nacht.
Zo kregen de mensen van Aarschot de bijnaam "kasseistampers".
Na talrijke diefstallen in Vlaanderen door rovers, besloten de mannen van Aarschot een burgerwacht op te stellen. Helaas hielden ze het niet lang vol, de mannen zaten liever op café dan burgerwacht te lopen.
Daarom besloten de stadsheren dat de burgerwacht per twee man om het half uur door de voornaamste straten van de stad moesten lopen. Algauw vonden de mannen hier ook iets op. Terwijl de eerste op café zat, liep de tweede zijn ronde en toen die afgewerkt was ging de eerste een ronde lopen en ging de tweede op café.
Zo konden zij elk op hun beurt toch nog iets gaan drinken. Degene die de ronde liep stampte zo hard met zijn klompen op de kasseistenen dat het lawaai dreunde door de nacht.
Zo kregen de mensen van Aarschot de bijnaam "kasseistampers".
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De Marginale Driehoek[/u]
De marginale driehoek is een volkse benaming voor het geografisch gebied in Vlaams-Brabant tussen Diest, Aarschot en Tienen. Maar niet zelden worden gehuchten aan de rand ook gerekend tot de driehoek. Inwoners zijn vaak het onderwerp van spot in de stad Leuven en worden dikwijls (ten onrechte) gerekend tot de lagere sociale klasse.
Het stereotype omtrent de plaatselijke cultuur is dat zij vooral draait rond voetbal, het ombouwen ("tunen") van wagens en uitgaan waarbij de uitgaanstendensen gevolgd worden (gabberen, hakken, jumpen). Het jumpen is trouwens groot geworden binnen de marginale driehoek, voornamelijk in de Stadsfeestzaal in Aarschot (ook wel 'De Zoal' genoemd). De jeugd heeft verder een voorkeur voor merkkledij, designerdrugs zoals ecstasy en is laaggeschoold, althans, zo wil het cliché.
De historische naamgeving ontspringt bij Napoleon. Napeleon stuurde gewonde troepenvolk naar kampen en herbergen die gelegen waren in de genoemde driehoek om op krachten te komen om de strijd in Waterloo aan te kunnen. Deze soldaten behoorden tot de lagere ranken en waren meestal boeren, in die tijd was de benaming voor de simpele burgerij een afleiding van "marginalen", dus geen belediging maar een benaming in die tijd. Zo heb je in de omgeving van de driehoek heel veel tavernes en café's die de naam van Napoleon dragen of afleidingen zijn zoals "Het bed van Napoleon" in de streken van Betekom.
Waarschijnlijk om de spot kracht bij te zetten circuleert de versie dat Napoleon voor hij de slag van Waterloo aanving alle manschappen verzocht die niet geschikt waren voor de veldslag (bv. die te dom waren) om zich in deze regio terug te trekken.
De marginale driehoek is een volkse benaming voor het geografisch gebied in Vlaams-Brabant tussen Diest, Aarschot en Tienen. Maar niet zelden worden gehuchten aan de rand ook gerekend tot de driehoek. Inwoners zijn vaak het onderwerp van spot in de stad Leuven en worden dikwijls (ten onrechte) gerekend tot de lagere sociale klasse.
Het stereotype omtrent de plaatselijke cultuur is dat zij vooral draait rond voetbal, het ombouwen ("tunen") van wagens en uitgaan waarbij de uitgaanstendensen gevolgd worden (gabberen, hakken, jumpen). Het jumpen is trouwens groot geworden binnen de marginale driehoek, voornamelijk in de Stadsfeestzaal in Aarschot (ook wel 'De Zoal' genoemd). De jeugd heeft verder een voorkeur voor merkkledij, designerdrugs zoals ecstasy en is laaggeschoold, althans, zo wil het cliché.
De historische naamgeving ontspringt bij Napoleon. Napeleon stuurde gewonde troepenvolk naar kampen en herbergen die gelegen waren in de genoemde driehoek om op krachten te komen om de strijd in Waterloo aan te kunnen. Deze soldaten behoorden tot de lagere ranken en waren meestal boeren, in die tijd was de benaming voor de simpele burgerij een afleiding van "marginalen", dus geen belediging maar een benaming in die tijd. Zo heb je in de omgeving van de driehoek heel veel tavernes en café's die de naam van Napoleon dragen of afleidingen zijn zoals "Het bed van Napoleon" in de streken van Betekom.
Waarschijnlijk om de spot kracht bij te zetten circuleert de versie dat Napoleon voor hij de slag van Waterloo aanving alle manschappen verzocht die niet geschikt waren voor de veldslag (bv. die te dom waren) om zich in deze regio terug te trekken.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]