Brugge

[MagisterV]

[u]Het Beertje van de Loge[/u]

Vele eeuwen geleden werden onze streken geteisterd door de invallen van de Noormannen. De Bruggelingen hadden daarbij nog een bijkomende onheilstichter: een forse beer maakte de omgeving onveilig. Eenzame reizigers of zelfs groepen die zich buiten de muren van de stad waagden, werden door hem aangevallen. De beer was de schrik van de streek. Toen Boudewijn 'met de ijzeren arm' terugkwam van het koninklijk hof in Frankrijk, waar hij officieel als graaf van Vlaanderen was erkend, werd hij even buiten Brugge door een beer aangevallen. Zijn volgelingen, die de faam van de beer maar al te goed kenden, sloegen onmiddellijk op de vlucht. Pas toen ze merkten dat Boudewijn hen niet was gevolgd, keerden ze terug naar de plaats van het onheil.

Boudewijn 'de ijzeren', zo genoemd omdat hij bijzonder goed kon omgaan met wapens, was er in een hevig gevecht gewikkeld met de beer. Naarmate Boudewijn zijn aanvallen verdapperte, nam de woede van de beer toe. Niemand durfde nog dichterbij komen om de nieuwe leenheer te helpen. Plots stelde de beer zich recht op zijn achterste poten en ging met zijn rug tegen een boom staan om zo meerkracht te zetten achter een nieuwe uitval.
Terzelfdertijd echter sprong Boudewijn vooruit en doorboorde de beer met zijn lans. De stoot was zo hevig dat de lans zich onwrikbaar vastzette in de boom. Na een laatste stuiptrekking, nog steeds aan de boom vastgespijkerd, stierf de beer. De beer werd meegenomen en opgezet in de ridderzaal van de burcht.

Eenmaal terug in Brugge, deed het verhaal van het heldhaftig gedrag van de nieuwe leenheer in minder dan geen tijd de ronde. Toen zijn aanstelling als nieuwe leenheer gevierd werd, schonk de stad Brugge aan Boudewijn een gebeeldhouwde, rechtopstaande beer, die sindsdien het bekende zinnebeeld is geworden van de grafelijke stad. Nu waakt er nog steeds een stenen versie over alle vreemdelingen die Brugge bezoeken.

Met die stenen versie bedoelt men natuurlijk het Brugs beertje in de Poortersloge. Daarom dat men het ook het Beertje van de Loge noemt, want het was het embleem van de vereniging "het Genootschap van de Witte Beer". In 1417 kreeg die vereniging, waarvan de leden allemaal welvarende burgers waren, de toestemming van het stadsbestuur om het beeldje in zijn nis in de gevel van de Poortersloge te plaatsen.

[MagisterV]

[u]De spookachtige pianiste[/u]

Het huis aan de Brugse Spinolarei nummer 16 stond rond de eeuwwisseling leeg. De bewoners waren verhuisd en hadden alleen een oude vleugelpiano achtergelaten. Het klavierdeksel was opengeslagen. Voor de vleugel hield een pianostoeltje trouw de wacht. Maar nog elke nacht hoorden de buren prachtige, ingetogen muziek. In nummer 12 woonde toen een bakker, die niet alleen over warme broodjes, maar ook over muziek kon meespreken. Hij was het die de melodie herkende, zonder twijfel werd daar "Eine kleine Nachtmusik" van Wolfgang Amadeus Mozart gespeeld.

Op een nacht kon hij zijn nieuwsgierigheid niet langer meer bedwingen. Welke schitterende pianist speelde daar toch weer diezelfde melodie? De bakker ging een kijkje nemen in het leegstaande huis en vond er geen levende ziel. In alle kamers was het pikdonker, behalve waar de piano stond. Gevangen in een web van wit licht speelde die ... vanzelf. De toetsen gingen op en neer ... vanzelf.

Tijdens de kerstnacht van dat jaar hoorde de bakker plotseling koetswielen ratelen op de keien. Hij liep de straat op en zag een statige dame uit een prachtig rijtuig stappen, bespannen met twee zwarte paarden. Ze ging dwars door de gevel van het lege huis en daar had je de muziek weer. Toen de grijze dame het huis verliet, volgde hij haar. Koets, dame en paarden plonsden samen met koetsier in het water van de Reien. Niemand heeft ze ooit weergezien. De piano die speelt ook niet meer.

[MagisterV]

[u]De witte dame[/u]

Vanaf het ogenblik dat de schemering inviel tot omstreeks middernacht dwaalde vroeger de Witte Dame in Brugge rond. Nu nog weten oudere Bruggelingen te vertellen dat ze een Schotse lady was, gehuwd met een officier die op zeer jonge leeftijd sneuvelde. Hoe de al even jonge weduwe in Brugge verzeild was, bleef onduidelijk. Ze had weinig contact met de stedelingen. Alleen bij een oud begijntje ging ze wel eens op bezoek. Dan sprak ze slecht Frans en Engels door elkaar. Soms loerde ze ongeduldig door de gordijntjes, alsof ze nog iemand verwachtte. Hoe dan ook, na het bezoek ging ze vaak een beetje in de stad wandelen. In de winter droeg ze een zwarte paraplu, in de zomer een groene parasol.

Op een dag verdween ze. De politie stelde een onderzoek in, maar werd niet veel wijzer. De kamer die ze huurde was een toonbeeld van netheid en orde. Alleen op de tafel stond nog een open inktpot, waar een briefje naast lag. Een soort afscheidsboodschap: ik heb de lieve druïde gevonden. Vaarwel!

Het mysterie van haar verdwijning werd nooit opgelost. Tevergeefs werd zelfs het Minnewater afgedregd. Maar sindsdien werd haar schim hier en daar opgemerkt: in het Netelbos bijvoorbeeld, dat is het huidige Minnewaterpark. Opeens dook ze achter een standbeeld of een hoge boom op. Ze zwaaide verlegen met haar groene parasol en trok zich haastig terug in een struik, met een jammerkreet op haar lippen: "O, mijn lieve druïde!"

Zou in dat oude Netelbos, in lang vergeten tijden soms een Menapische druïde hebben gewoond?

[MagisterV]

[u]Brugse zotten[/u]

Deze bijnaam danken de Bruggelingen aan volgende legende:

Nadat ze Maximiliaan I van Oostenrijk voor een tijd gevangen hadden genomen, verbood deze het houden van een jaarmarkt en andere festiviteiten in Brugge. In een poging om hem te paaien, hield Brugge voor hem een groot feest en vroeg daarna voor de toelating opnieuw een jaarmarkt te houden, belastingen te mogen innen én ... het bouwen van een nieuw zothuis. Hij antwoordde: "Sluit alle poorten van Brugge en je hebt een zothuis!"