[u]Het Minnewater[/u]
In de tijd toen de Romeinen aan de verovering van Gallië begonnen waren, had een oude zeeman de zee vaarwel gezegd en leefde met zijn enige en mooie dochter Minna te Brugge, die toen nog een kleine nederzetting was, omringd door bossen en moerassen. Omdat hij wist dat hij niet zo erg lang meer te leven had, zocht hij voor zijn dochter een geschikte bruidegom. Zijn keuze viel op Horneck, een jonge man die af en toe op bezoek kwam.
Minna echter had haar oog reeds laten vallen op Stromberg, een jonge krijger van een naburige stam. Zij verzweeg dit voor haar vader, omdat ze wel wist dat hij die naburige stam niet hoog in het hart droeg. Om onenigheid te vermijden stelde ze dan ook steeds maar een definitieve beslissing uit. Toen de Romeinen het land binnenvielen, trokken de krijgers van alle stammen ten strijde. Zo ook Stromberg die vóór zijn vertrek van Minna de belofte van haar liefde en trouw had verkregen.
Nog enige tijd kon Minna haar vader ervan overtuigen dat een huwelijk haar nog niet paste, maar er kwam aan zijn geduld een einde en hij besliste dat bij de derde zonsopgang haar huwelijk met Horneck zou voltrokken worden. Zij was radeloos, verscheurd tussen haar belofte aan Stromberg en de wil van haar vader. De avond vóór de derde zonsopgang vluchtte zij het bos in, om nooit meer terug te keren.
Een tijd later kwam Stromberg terug. Het Romeinse gevaar was geweken. Toen hij hoorde dat Minna verdwenen was, begon hij een moeizame speurtocht. Uiteindelijk vond hij haar, verscholen in het dichte struikgewas, aan de oever van een brede beek. Het mocht evenwel niet meer baten. Minna was van het lange zwerven totaal uitgeput en ze stierf in de armen van haar geliefde.
Eerst wou Stromberg zich het leven benemen, maar hij besloot de plaats waar Minna overleden was blijvend te vereren. Na een hut te hebben gebouwd, legde hij een dam in de beek en in het midden van de droge bedding maakte hij een graf waarin hij Minna voor eeuwig te rusten legde. Daarna liet hij het water weer zijn vrije loop.
Op de oever waar hij Minna gevonden had, plaatste hij een zware rotsblok waarop hij, als aandenken aan Minna, « MINNA-WATER » beitelde. Het zou op dezelfde plaats zijn dat later de toren werd gebouwd die nu nog steeds het Minnewater domineert.
Brugge
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]Het Spookhuis[/u]
In de Spanjaardstraat staat een huis genaamd "Den Noodt Gods", bij de Bruggelingen beter gekend onder de naam " 't Spookhuis ".
Lang geleden was dit huis een nonnenklooster. Volgens de overlevering was het mogelijk om het klooster via een onderaardse gang vanuit het nabijgelegen Augustijnerklooster te bereiken. De paters hadden deze gang echter niet nodig. Zij kwamen regelmatig in het nonnenklooster om er de Heilige Mis op te dragen en biecht te horen.
Nu gebeurde het dat een pater verliefd werd op een jonge novice. Door gebed en boete probeerde hij de strijd tegen de bekoring te overwinnen. Toen hij echter bij toeval het bestaan ontdekte van de geheime gang brak bij hem de laatste weerstand. Op een avond ging hij langs de onderaardse gang naar het nonnenklooster, op zoek naar zijn geliefde.
De jonge zuster, die reeds lang gemerkt had dat een pater moeilijk zijn ogen van haar kon afwenden, was diezelfde avond nog laat in de kapel achtergebleven om te bidden. Toen de volgende morgen de zusters zich verzameld hadden voor de Heilige Mis, werd haar verdwijning vastgesteld. Nooit werd nog een spoor van haar teruggevonden. Het leek wel dat het huis sindsdien behekst was.
Enige tijd later verlieten de zusters dan ook het pand en vonden elders een onderdak. Dit was meteen het startsein voor een akelig verhaal dat op fluistertoon in de ganse stad de ronde deed.
Op het late avonduur zou de ene dag een sneeuwwitte gedaante met prevelende lippen door het leegstaande gebouw dwalen; de andere dag zag men het silhouet van een pater met grimmig gezicht het gebouw rondlopen. Beiden schenen nooit gehinderd te worden door muren of gesloten deuren. Nooit werden ze samen gezien en steeds om middernacht verdwenen de gestalten.
Of het spokenverhaal er iets mee te maken had of niet, feit is dat het huis doorheen de jaren meer dan regelmatig leeg en verlaten stond en dit was op zijn beurt er de oorzaak van dat het verhaal van de spoken nooit uit de actualiteit verdween.
In het jaar 1877, dit is niet het vervolg van de legende maar werkelijkheid, wordt het huis bewoond door de Engelse familie Unlacke. Zij vertellen aan vrienden en verwanten dat zij regelmatig met de spoken geconfronteerd worden.
Een zekere Eglinton, een in die tijd gekend en befaamd helderziende en medium, wordt door de familie Unlacke naar Brugge uitgenodigd om een onderzoek in te stellen. Dit gebeurt in aanwezigheid van de schrijfster Florence Marryat die over deze gebeurtenis schrijft in haar boek "There is no death".
Volgens Marryat heeft Eglinton gesproken, zowel met de schim van de pater als met die van de non.
De pater vertelde hem dat hij de jonge zuster aantrof bij het verlaten van de kapel. Toen hij haar zijn liefde verklaarde was zij zo van streek dat zij wegvluchtte. In een vlaag van woede om zijn afwijzing, vermoordde hij haar en begroef het lijk.
De laatste woorden die Eglinton nog van de pater vernam waren: "Bid veel voor de ongelukkige die ik ben."
De schim van de zuster vertelde aan Eglinton, steeds nog volgens Marryat, hetzelfde verhaal. Zij smeekte op haar beurt te bidden voor haar moordenaar. Op de vraag van het medium wie haar moordenaar was geweest, wou ze alleen kwijt dat hij een Italiaan was, 31 jaar oud. Zelf heette ze Hortence Dupont en was 23 jaar toen ze vermoord werd.
In de Spanjaardstraat staat een huis genaamd "Den Noodt Gods", bij de Bruggelingen beter gekend onder de naam " 't Spookhuis ".
Lang geleden was dit huis een nonnenklooster. Volgens de overlevering was het mogelijk om het klooster via een onderaardse gang vanuit het nabijgelegen Augustijnerklooster te bereiken. De paters hadden deze gang echter niet nodig. Zij kwamen regelmatig in het nonnenklooster om er de Heilige Mis op te dragen en biecht te horen.
Nu gebeurde het dat een pater verliefd werd op een jonge novice. Door gebed en boete probeerde hij de strijd tegen de bekoring te overwinnen. Toen hij echter bij toeval het bestaan ontdekte van de geheime gang brak bij hem de laatste weerstand. Op een avond ging hij langs de onderaardse gang naar het nonnenklooster, op zoek naar zijn geliefde.
De jonge zuster, die reeds lang gemerkt had dat een pater moeilijk zijn ogen van haar kon afwenden, was diezelfde avond nog laat in de kapel achtergebleven om te bidden. Toen de volgende morgen de zusters zich verzameld hadden voor de Heilige Mis, werd haar verdwijning vastgesteld. Nooit werd nog een spoor van haar teruggevonden. Het leek wel dat het huis sindsdien behekst was.
Enige tijd later verlieten de zusters dan ook het pand en vonden elders een onderdak. Dit was meteen het startsein voor een akelig verhaal dat op fluistertoon in de ganse stad de ronde deed.
Op het late avonduur zou de ene dag een sneeuwwitte gedaante met prevelende lippen door het leegstaande gebouw dwalen; de andere dag zag men het silhouet van een pater met grimmig gezicht het gebouw rondlopen. Beiden schenen nooit gehinderd te worden door muren of gesloten deuren. Nooit werden ze samen gezien en steeds om middernacht verdwenen de gestalten.
Of het spokenverhaal er iets mee te maken had of niet, feit is dat het huis doorheen de jaren meer dan regelmatig leeg en verlaten stond en dit was op zijn beurt er de oorzaak van dat het verhaal van de spoken nooit uit de actualiteit verdween.
In het jaar 1877, dit is niet het vervolg van de legende maar werkelijkheid, wordt het huis bewoond door de Engelse familie Unlacke. Zij vertellen aan vrienden en verwanten dat zij regelmatig met de spoken geconfronteerd worden.
Een zekere Eglinton, een in die tijd gekend en befaamd helderziende en medium, wordt door de familie Unlacke naar Brugge uitgenodigd om een onderzoek in te stellen. Dit gebeurt in aanwezigheid van de schrijfster Florence Marryat die over deze gebeurtenis schrijft in haar boek "There is no death".
Volgens Marryat heeft Eglinton gesproken, zowel met de schim van de pater als met die van de non.
De pater vertelde hem dat hij de jonge zuster aantrof bij het verlaten van de kapel. Toen hij haar zijn liefde verklaarde was zij zo van streek dat zij wegvluchtte. In een vlaag van woede om zijn afwijzing, vermoordde hij haar en begroef het lijk.
De laatste woorden die Eglinton nog van de pater vernam waren: "Bid veel voor de ongelukkige die ik ben."
De schim van de zuster vertelde aan Eglinton, steeds nog volgens Marryat, hetzelfde verhaal. Zij smeekte op haar beurt te bidden voor haar moordenaar. Op de vraag van het medium wie haar moordenaar was geweest, wou ze alleen kwijt dat hij een Italiaan was, 31 jaar oud. Zelf heette ze Hortence Dupont en was 23 jaar toen ze vermoord werd.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]Annaatje van 't Pitje[/u]
Er was eens een mooi en eenvoudig weesmeisje, Annaatje genaamd, ze woonde in de Carmersstraat. Op een koude winteravond was ze op stap, om water te halen voor een zieke buurvrouw. Plots doken een paar ongure kerels op, die haar beroofden van het weinige dat ze bij zich had en haar daarna in een waterput gooiden.
Dit drama gebeurde niet onopgemerkt en spoedig wist de ganse buurt het: "Annaatje is verdronken... ". In minder dan geen tijd stond een menigte rond de plaats van het onheil. In de put bleef het stil en donker. De pleegmoeder van Annaatje zonk in wanhoop op haar knieën en kroop zo, al wenend en biddend, tot aan het miraculeus beeld van Maria in de kerk van de Potterie. Pas was ze aan de terugweg begonnen of ze hoorde reeds in de verte juichen: "Annaatje is gered ... een mirakel ... ".
Terug bij de waterput kon ze Annaatje weer in haar armen nemen.
Op onverklaarbare wijze was de waterput die avond dichtgevroren. Waar overal elders het ijs nog dun en breekbaar was, bleek het in de put zo dik te zijn geweest dat het ijs Annaatje zonder moeite kon dragen. Gezien het donker was en zij bewusteloos lag, had niemand haar kunnen zien en had ze ook niet om hulp kunnen roepen. Pas toen men fakkels had aangebracht zag men haar liggen. Dit kon slechts een wonder zijn.
Een beeldhouwer uit de buurt kreeg opdracht een blijvende herinnering aan het voorval te maken. Hij sneed in hout het beeld van Annaatje, de handen in dankbaarheid gericht naar het Kruis en Maria. De waterput is reeds lang verdwenen, maar Annaatje van 't pitje staat er nog steeds op de hoek van de Carmersstraat en de Korte Speelmansstraat. Zo leeft ze verder in de herinnering van vele Bruggelingen.
Er was eens een mooi en eenvoudig weesmeisje, Annaatje genaamd, ze woonde in de Carmersstraat. Op een koude winteravond was ze op stap, om water te halen voor een zieke buurvrouw. Plots doken een paar ongure kerels op, die haar beroofden van het weinige dat ze bij zich had en haar daarna in een waterput gooiden.
Dit drama gebeurde niet onopgemerkt en spoedig wist de ganse buurt het: "Annaatje is verdronken... ". In minder dan geen tijd stond een menigte rond de plaats van het onheil. In de put bleef het stil en donker. De pleegmoeder van Annaatje zonk in wanhoop op haar knieën en kroop zo, al wenend en biddend, tot aan het miraculeus beeld van Maria in de kerk van de Potterie. Pas was ze aan de terugweg begonnen of ze hoorde reeds in de verte juichen: "Annaatje is gered ... een mirakel ... ".
Terug bij de waterput kon ze Annaatje weer in haar armen nemen.
Op onverklaarbare wijze was de waterput die avond dichtgevroren. Waar overal elders het ijs nog dun en breekbaar was, bleek het in de put zo dik te zijn geweest dat het ijs Annaatje zonder moeite kon dragen. Gezien het donker was en zij bewusteloos lag, had niemand haar kunnen zien en had ze ook niet om hulp kunnen roepen. Pas toen men fakkels had aangebracht zag men haar liggen. Dit kon slechts een wonder zijn.
Een beeldhouwer uit de buurt kreeg opdracht een blijvende herinnering aan het voorval te maken. Hij sneed in hout het beeld van Annaatje, de handen in dankbaarheid gericht naar het Kruis en Maria. De waterput is reeds lang verdwenen, maar Annaatje van 't pitje staat er nog steeds op de hoek van de Carmersstraat en de Korte Speelmansstraat. Zo leeft ze verder in de herinnering van vele Bruggelingen.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]Brugse kant[/u]
Vrouw Barbara was weduwe geworden: haar 5 kinderen werden aan het werk gezet om niet te vervallen in armoede: bijna dag en nacht draaide het spinnewiel in het huis. Serena, de oudste dochter deed flink haar best, maar voelde goed aan dat het harde werk niet voor een blijvende oplossing kon zorgen. Daarom bad zij elke avond in stilte tot de Heilige Maria en deed een belofte: indien zij haar familie zou helpen, dan zou zij afzien van elke vreugde en hoop die zij in haar hart koesterde.
De lente breekt aan. Om te bekomen van het harde werk krijgt Serena een vrije dag en zij gaat een wandeling maken met haar jeugdvriend, Arnold.
Terwijl ze uitrusten, gebeurt er plots iets heel bijzonders. Een legertje spinnen, strijkt neer op het hoofddoek van Serena en met verbazing stellen zij vast dat uit het heen en weer geloop van de diertjes een web geboren wordt met figuren, vogels en bloemen. Plots verdwijnen de spinnen: het ragfijne werk blijft achter als bewijs dat het geen droom was. Voor Serena is dit duidelijk een teken van God. Als eenvoudige spinnen zo'n werk kunnen maken, dan moet een mens daar toch ook toe in staat zijn? Arnold maakt met enkele takken een houten raamwerk waarop het doek met het web wordt vastgemaakt en Serena neemt het mee naar huis.
Diezelfde avond nog zet zij zich aan het werk. Wanneer Arnold haar de volgende morgen komt opzoeken, zit ze hopeloos in de war met al de fijne zijden draadjes. Hij stelt voor de draadjes te bevestigen aan houten stokjes. Het over en weer brengen van de stokjes, de eerste kantklosjes, verloopt eerst nog wat onhandig, maar na enige tijd is het als het ware kinderspel geworden. Het eerste kantwerk was er. Arnold tekent dan andere motieven en de eerste werkjes worden aan rijke kooplieden verkocht. Weldra wordt het kantwerk een veel gevraagde en duurbetaalde waar.
Het is voor Serena een hele opgave om aan de vraag te kunnen blijven beantwoorden en daarom leert zij het kantklossen aan haar zusjes aan. De welstand komt terug in het gezin. Een paar maand later is Arnold erin geslaagd zijn meesterwerk klaar te krijgen dat hem toelaat erkend te worden als volwaardig beeldhouwer. De jeugdvriendschap met Serena is bij hem uitgegroeid tot echte liefde en hij vraagt haar ten huwelijk. Groot is echter zijn verwondering als hij door haar wordt afgewezen, terwijl zij toegeeft veel van hem te houden. Voor Arnold breekt een moeilijke tijd aan. Het jaar verloopt en het wordt weer lente.
Om de verjaardag van de wonderlijke gebeurtenis te vieren trekt Serena, ditmaal alleen, terug naar de plaats waar haar een goddelijk teken werd gegeven. Daar denkt zij terug aan Arnold en vraagt de Heilige Maria ervoor te zorgen dat hij niet langer zou lijden. Plots zijn er terug de honderden spinnen. Evenals het jaar voordien beginnen zij op haar zwarte hoofddoek een bijzonder web te spinnen. Aandachtig kijkt ze toe. Het is een bruidsboeket. De spinnen blijven doorwerken met een ongekende ijver en rond het bruidsboeket verschijnt een tekst die pas leesbaar wordt als de spinnen weer verdwenen zijn: "Serena, ik ontsla je van je belofte." Serena barst in snikken los. Het zijn tranen van dankbaarheid en vreugde.
Arnold was haar gevolgd en had zich verscholen gehouden in het struikgewas. Haar snikken doet hem evenwel zijn schuilplaats verlaten en hij snelt op Serena toe. Zij toont hem het nieuwe web en vertelt dan van haar vroegere belofte. Voor Arnold wordt alles nu duidelijk. Er staat niets hun geluk nog in de weg en korte tijd.. later wordt dan ook hun huwelijk ingezegend.
Vrouw Barbara was weduwe geworden: haar 5 kinderen werden aan het werk gezet om niet te vervallen in armoede: bijna dag en nacht draaide het spinnewiel in het huis. Serena, de oudste dochter deed flink haar best, maar voelde goed aan dat het harde werk niet voor een blijvende oplossing kon zorgen. Daarom bad zij elke avond in stilte tot de Heilige Maria en deed een belofte: indien zij haar familie zou helpen, dan zou zij afzien van elke vreugde en hoop die zij in haar hart koesterde.
De lente breekt aan. Om te bekomen van het harde werk krijgt Serena een vrije dag en zij gaat een wandeling maken met haar jeugdvriend, Arnold.
Terwijl ze uitrusten, gebeurt er plots iets heel bijzonders. Een legertje spinnen, strijkt neer op het hoofddoek van Serena en met verbazing stellen zij vast dat uit het heen en weer geloop van de diertjes een web geboren wordt met figuren, vogels en bloemen. Plots verdwijnen de spinnen: het ragfijne werk blijft achter als bewijs dat het geen droom was. Voor Serena is dit duidelijk een teken van God. Als eenvoudige spinnen zo'n werk kunnen maken, dan moet een mens daar toch ook toe in staat zijn? Arnold maakt met enkele takken een houten raamwerk waarop het doek met het web wordt vastgemaakt en Serena neemt het mee naar huis.
Diezelfde avond nog zet zij zich aan het werk. Wanneer Arnold haar de volgende morgen komt opzoeken, zit ze hopeloos in de war met al de fijne zijden draadjes. Hij stelt voor de draadjes te bevestigen aan houten stokjes. Het over en weer brengen van de stokjes, de eerste kantklosjes, verloopt eerst nog wat onhandig, maar na enige tijd is het als het ware kinderspel geworden. Het eerste kantwerk was er. Arnold tekent dan andere motieven en de eerste werkjes worden aan rijke kooplieden verkocht. Weldra wordt het kantwerk een veel gevraagde en duurbetaalde waar.
Het is voor Serena een hele opgave om aan de vraag te kunnen blijven beantwoorden en daarom leert zij het kantklossen aan haar zusjes aan. De welstand komt terug in het gezin. Een paar maand later is Arnold erin geslaagd zijn meesterwerk klaar te krijgen dat hem toelaat erkend te worden als volwaardig beeldhouwer. De jeugdvriendschap met Serena is bij hem uitgegroeid tot echte liefde en hij vraagt haar ten huwelijk. Groot is echter zijn verwondering als hij door haar wordt afgewezen, terwijl zij toegeeft veel van hem te houden. Voor Arnold breekt een moeilijke tijd aan. Het jaar verloopt en het wordt weer lente.
Om de verjaardag van de wonderlijke gebeurtenis te vieren trekt Serena, ditmaal alleen, terug naar de plaats waar haar een goddelijk teken werd gegeven. Daar denkt zij terug aan Arnold en vraagt de Heilige Maria ervoor te zorgen dat hij niet langer zou lijden. Plots zijn er terug de honderden spinnen. Evenals het jaar voordien beginnen zij op haar zwarte hoofddoek een bijzonder web te spinnen. Aandachtig kijkt ze toe. Het is een bruidsboeket. De spinnen blijven doorwerken met een ongekende ijver en rond het bruidsboeket verschijnt een tekst die pas leesbaar wordt als de spinnen weer verdwenen zijn: "Serena, ik ontsla je van je belofte." Serena barst in snikken los. Het zijn tranen van dankbaarheid en vreugde.
Arnold was haar gevolgd en had zich verscholen gehouden in het struikgewas. Haar snikken doet hem evenwel zijn schuilplaats verlaten en hij snelt op Serena toe. Zij toont hem het nieuwe web en vertelt dan van haar vroegere belofte. Voor Arnold wordt alles nu duidelijk. Er staat niets hun geluk nog in de weg en korte tijd.. later wordt dan ook hun huwelijk ingezegend.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De zwanen op de Reien van Brugge[/u]
Het was de lentemaand van 1482. De landsvrouwe Maria van Bourgondië kwam op bezoek in haar geliefde Brugge om er haar favoriete hobby te beoefenen, de valkenjacht. Maar haar paard struikelde tijdens de jacht, ze viel en stierf. Haar echtgenoot Maximiliaan van Oostenrijk die gealarmeerd was door dit ongeval spoedde zich in aller ijl naar Brugge. Maria werd begraven en voor Maximiliaan begon een nieuwe tijd, een harde tijd.
Zolang Maria leefde maakten de Bruggelingen vuisten in hun zakken. Maar nu is Maximiliaan de zondebok. Brugge wil namelijk net als het jonge Antwerpen dezelfde stadsvoorrechten. Toen Maximiliaan dit weigerde, werd hij opgesloten in het huis Craenenburg op de Markt.
Pieter Lanchals, de schout, baljuw en raadsheer van Maximiliaan van Oostenrijk, veroordeelde dit Brugse optreden. Maar de Bruggelingen pikten dit niet. Lanchals en andere edellieden werden gefolterd en onthoofd terwijl Maximiliaan het hele tafereel kon volgen vanuit zijn cel. Lanchals zijn hoofd werd op een piek op de Gentpoort geplaatst. Maximiliaan zon op wraak. Hij gaf Brugge haar voorrechten en werd vrijgelaten.
Maar hij keerde terug, maar niet alleen. Hij bracht een heel leger met zich mee. De soldaten mochten plunderen zoveel ze wilden. En als herinnering moest de stad Brugge tijdens zijn verdere bestaan "langhalzen" op de Reien laten leven. Deze langhalzen zijn de witte zwanen.
Het was de lentemaand van 1482. De landsvrouwe Maria van Bourgondië kwam op bezoek in haar geliefde Brugge om er haar favoriete hobby te beoefenen, de valkenjacht. Maar haar paard struikelde tijdens de jacht, ze viel en stierf. Haar echtgenoot Maximiliaan van Oostenrijk die gealarmeerd was door dit ongeval spoedde zich in aller ijl naar Brugge. Maria werd begraven en voor Maximiliaan begon een nieuwe tijd, een harde tijd.
Zolang Maria leefde maakten de Bruggelingen vuisten in hun zakken. Maar nu is Maximiliaan de zondebok. Brugge wil namelijk net als het jonge Antwerpen dezelfde stadsvoorrechten. Toen Maximiliaan dit weigerde, werd hij opgesloten in het huis Craenenburg op de Markt.
Pieter Lanchals, de schout, baljuw en raadsheer van Maximiliaan van Oostenrijk, veroordeelde dit Brugse optreden. Maar de Bruggelingen pikten dit niet. Lanchals en andere edellieden werden gefolterd en onthoofd terwijl Maximiliaan het hele tafereel kon volgen vanuit zijn cel. Lanchals zijn hoofd werd op een piek op de Gentpoort geplaatst. Maximiliaan zon op wraak. Hij gaf Brugge haar voorrechten en werd vrijgelaten.
Maar hij keerde terug, maar niet alleen. Hij bracht een heel leger met zich mee. De soldaten mochten plunderen zoveel ze wilden. En als herinnering moest de stad Brugge tijdens zijn verdere bestaan "langhalzen" op de Reien laten leven. Deze langhalzen zijn de witte zwanen.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De gouden kroontjes op het stadhuis[/u]
Koning Karel VII van Frankrijk, kende dank zij het optreden van Jeanne d'Arc, militaire successen in de strijd tegen de Engelsen. Bij zijn tijdgenoten was hij echter vooral gekend omwille van zijn talloze liefdesavontuurtjes. Hij had daarbij de gewoonte aangenomen zijn "veroveringen" telkens te installeren in een van de vele kastelen die hij bezat.
Zo liet hij op een dag een jonge dame installeren in een kasteel met grote landerijen, genaamd "ConchylePot". Niemand zou er aanstoot aan genomen hebben, ware het niet dat de koning reeds vroeger dit landgoed geschonken had aan een andere jonge dame, en dit om dezelfde reden. Deze laatste nam het besluit alles in het werk te stellen om haar vroeger verworven recht terug in bezit te krijgen. De zaak werd voor de rechtbank gebracht, maar telkens verdaagd of overgedragen aan andere rechtscolleges.
Immers, het betrof een aangelegenheid waar enerzijds het hoogste gezag van het land bij betrokken was, en anderzijds heel wat hooggeplaatsten en in het bijzonder de aanvoerders van het Franse leger, die het beu waren de koning te zien rondfladderen "in een wasem van parfum" in plaats van het krijgsgebeuren tegen de Engelsen te volgen, het opnamen voor de aan de kant gezette minnares. Uiteindelijk werd de zaak voor het Brugse rechtscollege gebracht dat in die tijd wereldvermaardheid genoot.
Er werd te Brugge niet lang over gepalaberd. De geschiedenis van ConchylePot was immers meer dan gekend, onder meer door verhalen en liedjes van rondtrekkende minnezangers en troubadours die, met de nodige humor, van ConchylePot gezegd hadden: "C'est ici qu'on chie le pot"... .
Het vonnis van het Brugse rechtscollege maakte hierop allusie en luidde: "Uit de aard van de zaak, en afgaand op de inhoud ervan, moet ConchylePot als een onaantastbaar en onvervreemdbaar recht van de eigenaar beschouwd worden". De koning die hiermee zijn zin kreeg was met het vonnis buitengewoon tevreden. Hij zei: "De schouwen waardoor de adem van die verstandige personen opstijgt, verdienen gekroond te worden". De daad werd bij het woord gevoegd, en sedert die tijd staan bovenop de schoorstenen van het Brugse stadhuis twee gouden kronen.
Koning Karel VII van Frankrijk, kende dank zij het optreden van Jeanne d'Arc, militaire successen in de strijd tegen de Engelsen. Bij zijn tijdgenoten was hij echter vooral gekend omwille van zijn talloze liefdesavontuurtjes. Hij had daarbij de gewoonte aangenomen zijn "veroveringen" telkens te installeren in een van de vele kastelen die hij bezat.
Zo liet hij op een dag een jonge dame installeren in een kasteel met grote landerijen, genaamd "ConchylePot". Niemand zou er aanstoot aan genomen hebben, ware het niet dat de koning reeds vroeger dit landgoed geschonken had aan een andere jonge dame, en dit om dezelfde reden. Deze laatste nam het besluit alles in het werk te stellen om haar vroeger verworven recht terug in bezit te krijgen. De zaak werd voor de rechtbank gebracht, maar telkens verdaagd of overgedragen aan andere rechtscolleges.
Immers, het betrof een aangelegenheid waar enerzijds het hoogste gezag van het land bij betrokken was, en anderzijds heel wat hooggeplaatsten en in het bijzonder de aanvoerders van het Franse leger, die het beu waren de koning te zien rondfladderen "in een wasem van parfum" in plaats van het krijgsgebeuren tegen de Engelsen te volgen, het opnamen voor de aan de kant gezette minnares. Uiteindelijk werd de zaak voor het Brugse rechtscollege gebracht dat in die tijd wereldvermaardheid genoot.
Er werd te Brugge niet lang over gepalaberd. De geschiedenis van ConchylePot was immers meer dan gekend, onder meer door verhalen en liedjes van rondtrekkende minnezangers en troubadours die, met de nodige humor, van ConchylePot gezegd hadden: "C'est ici qu'on chie le pot"... .
Het vonnis van het Brugse rechtscollege maakte hierop allusie en luidde: "Uit de aard van de zaak, en afgaand op de inhoud ervan, moet ConchylePot als een onaantastbaar en onvervreemdbaar recht van de eigenaar beschouwd worden". De koning die hiermee zijn zin kreeg was met het vonnis buitengewoon tevreden. Hij zei: "De schouwen waardoor de adem van die verstandige personen opstijgt, verdienen gekroond te worden". De daad werd bij het woord gevoegd, en sedert die tijd staan bovenop de schoorstenen van het Brugse stadhuis twee gouden kronen.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]Het huis met de zes engeltjes[/u]
Brugge bezit een grote rijkdom aan monumentale bouwwerken. Het kleinste van de ganse stad is wellicht het sierlijke huisje "de zes engeltjes" in de Schaarstraat. Boven het venster steekt een eiken balk waarvan de schuin oplopende onderkant versierd is met houtsnijwerk: drie wapenschilden worden door zes engeltjes opgehouden. Waarom werd zo'n klein huisje met zo'n kunstwerk uitgerust? Een legende geeft er de verklaring van.
Lang geleden woonde in dit huisje een eenvoudige werkman met zijn vrouw. Zij hadden een mooie dochter aan wie een jonge edelman zijn liefde had verklaard. Zij hielden veel van elkaar. Steeds maar drong de jonge man er bij haar op aan om bij haar ouders toestemming te mogen vragen haar tot zijn bruid te nemen. Het meisje schrok daar echter voor terug. Zou haar geliefde bij het zien van het kleine eenvoudige huisje haar nog steeds als zijn bruid willen hebben? Zou het bezoek aan haarhuisje niet het eind betekenen van hun liefde?
Elke avond, alleen op haar kamer, bad zij om een uitkomst voor haar uitzichtloos probleem. En toen gebeurde het wonder. Op een morgen was het huisje helemaal van uitzicht veranderd. Het venster was omgetoverd in glinsterende glasinlood ruitjes en een gebeeldhouwde eiken balk, waarop zes engeltjes drie wapenschilden ondersteunden, versierde het eenvoudige geveltje. Het huisje had een voornaam uitzicht gekregen. Een paar weken later werd in Brugge een groots huwelijksfeest gevierd.
Brugge bezit een grote rijkdom aan monumentale bouwwerken. Het kleinste van de ganse stad is wellicht het sierlijke huisje "de zes engeltjes" in de Schaarstraat. Boven het venster steekt een eiken balk waarvan de schuin oplopende onderkant versierd is met houtsnijwerk: drie wapenschilden worden door zes engeltjes opgehouden. Waarom werd zo'n klein huisje met zo'n kunstwerk uitgerust? Een legende geeft er de verklaring van.
Lang geleden woonde in dit huisje een eenvoudige werkman met zijn vrouw. Zij hadden een mooie dochter aan wie een jonge edelman zijn liefde had verklaard. Zij hielden veel van elkaar. Steeds maar drong de jonge man er bij haar op aan om bij haar ouders toestemming te mogen vragen haar tot zijn bruid te nemen. Het meisje schrok daar echter voor terug. Zou haar geliefde bij het zien van het kleine eenvoudige huisje haar nog steeds als zijn bruid willen hebben? Zou het bezoek aan haarhuisje niet het eind betekenen van hun liefde?
Elke avond, alleen op haar kamer, bad zij om een uitkomst voor haar uitzichtloos probleem. En toen gebeurde het wonder. Op een morgen was het huisje helemaal van uitzicht veranderd. Het venster was omgetoverd in glinsterende glasinlood ruitjes en een gebeeldhouwde eiken balk, waarop zes engeltjes drie wapenschilden ondersteunden, versierde het eenvoudige geveltje. Het huisje had een voornaam uitzicht gekregen. Een paar weken later werd in Brugge een groots huwelijksfeest gevierd.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De rijve van de Heilige Ursula[/u]
In de winter van het jaar 1477 wordt het leger van Karel de Stoute, hertog van Bourgondië en graaf van Vlaanderen, voor de poorten van Nancy verslagen door het leger van de Zwitsers en de Lor reinen. Zelf vindt de vorst hierbij de dood. Wat van zijn leger overblijft wordt uiteengedreven en zwerft van de ene plaats naar de andere.
Eén van de overlevenden, een Duits huursoldaat, klopt op een avond aan bij de portier van het St. Janshospitaal waar zieke en behoeftige pelgrims voor één nacht een onderkomen krijgen. De man is gewond en totaal uitgeput. Door al die ellende zagen de zusters van het St. Janshospitaal het als hun plicht zich over deze vreemdeling te ontfermen. Door hun liefdevolle en zorgzame hulp, ontsnapte hij aan een zekere dood.
Enkele tijd later, toen de soldaat aan de beterhand was, vroeg hij om verf en penselen teneinde zich in de herstelperiode te kunnen bezighouden.
Eindelijk kwam dan de tijd dat hij het hospitaal kon verlaten, en hij liet er een vorstelijk geschenk achter. Om zijn dankbaarheid te betuigen voor de belangloze zorgen die hij mocht genieten, had hij voor de zusters van het St. Janshospitaal de prachtige rijve voor de relikwieën van St. Ursula geschilderd. Meteen werd dit het meest unieke werk van de soldaat en kunstenaar: Hans Memlinc.
In de winter van het jaar 1477 wordt het leger van Karel de Stoute, hertog van Bourgondië en graaf van Vlaanderen, voor de poorten van Nancy verslagen door het leger van de Zwitsers en de Lor reinen. Zelf vindt de vorst hierbij de dood. Wat van zijn leger overblijft wordt uiteengedreven en zwerft van de ene plaats naar de andere.
Eén van de overlevenden, een Duits huursoldaat, klopt op een avond aan bij de portier van het St. Janshospitaal waar zieke en behoeftige pelgrims voor één nacht een onderkomen krijgen. De man is gewond en totaal uitgeput. Door al die ellende zagen de zusters van het St. Janshospitaal het als hun plicht zich over deze vreemdeling te ontfermen. Door hun liefdevolle en zorgzame hulp, ontsnapte hij aan een zekere dood.
Enkele tijd later, toen de soldaat aan de beterhand was, vroeg hij om verf en penselen teneinde zich in de herstelperiode te kunnen bezighouden.
Eindelijk kwam dan de tijd dat hij het hospitaal kon verlaten, en hij liet er een vorstelijk geschenk achter. Om zijn dankbaarheid te betuigen voor de belangloze zorgen die hij mocht genieten, had hij voor de zusters van het St. Janshospitaal de prachtige rijve voor de relikwieën van St. Ursula geschilderd. Meteen werd dit het meest unieke werk van de soldaat en kunstenaar: Hans Memlinc.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]De wandelende jood[/u]
Toen Onze Heer met zijn kruis op weg was naar Golgotha, stond een wandelende jood te kijken in zijn deurgat. Onze Heer vroeg: "Mag ik eventjes mijn kruis neerzetten en wat rusten?"
"Nee" antwoordde de jood.
Daarop zei Onze Heer: "Ik zal rusten maar jij zult gaan zolang de wereld bestaat."
Sindsdien is de wandelende jood blijven rondtrekken over de wereld, zonder ook maar meer dan één enkele nacht ergens te slapen. Hij heeft gevochten in alle oorlogen, maar de dood wilde hem niet. Hij heeft gepoogd zich op te hangen, te verbranden, te verdrinken, maar hij kon niet sterven. Hij moest alleen maar zwerven, de wereld rond.
Arie van het Hof van Daeninck, bij Oosterkerke, trok elke zaterdag met boter en eieren naar de Brugse markt. De meid vergezelde hem en ze namen telkens de boot 'Van Maerlant' en voeren tot bij de Dampoort. Op een zekere zaterdag stapte in Brugge de wandelende jood aan boord, om mee te varen naar Sluis. Hij betaalde wat er te betalen viel want hij is altijd even rijk of even arm, het hangt ervan af hoe je het bekijkt. Als hij geld nodig heeft, steekt hij zijn hand in zijn rechterzak. Maar hij kan er alleen maar net genoeg geld uithalen voor wat onmiddellijk dient betaald te worden, meer niet.
Op de boot werd regelmatig gekaart en de wandelende jood kaartte mee met met Arie van het hof van Daeninck en nog twee anderen. Het was daar dat hij hun vertelde over zijn eindeloze tocht. Hij verloor met het kaarten, want hij kon niet winnen. Hij betaalde, hij had zijn hand maar in zijn rechterzak te steken. Hij lacht nooit, hij kan alleen maar diep zuchten want het einde van de wereld is nog niet in 't zicht.
Toen Onze Heer met zijn kruis op weg was naar Golgotha, stond een wandelende jood te kijken in zijn deurgat. Onze Heer vroeg: "Mag ik eventjes mijn kruis neerzetten en wat rusten?"
"Nee" antwoordde de jood.
Daarop zei Onze Heer: "Ik zal rusten maar jij zult gaan zolang de wereld bestaat."
Sindsdien is de wandelende jood blijven rondtrekken over de wereld, zonder ook maar meer dan één enkele nacht ergens te slapen. Hij heeft gevochten in alle oorlogen, maar de dood wilde hem niet. Hij heeft gepoogd zich op te hangen, te verbranden, te verdrinken, maar hij kon niet sterven. Hij moest alleen maar zwerven, de wereld rond.
Arie van het Hof van Daeninck, bij Oosterkerke, trok elke zaterdag met boter en eieren naar de Brugse markt. De meid vergezelde hem en ze namen telkens de boot 'Van Maerlant' en voeren tot bij de Dampoort. Op een zekere zaterdag stapte in Brugge de wandelende jood aan boord, om mee te varen naar Sluis. Hij betaalde wat er te betalen viel want hij is altijd even rijk of even arm, het hangt ervan af hoe je het bekijkt. Als hij geld nodig heeft, steekt hij zijn hand in zijn rechterzak. Maar hij kan er alleen maar net genoeg geld uithalen voor wat onmiddellijk dient betaald te worden, meer niet.
Op de boot werd regelmatig gekaart en de wandelende jood kaartte mee met met Arie van het hof van Daeninck en nog twee anderen. Het was daar dat hij hun vertelde over zijn eindeloze tocht. Hij verloor met het kaarten, want hij kon niet winnen. Hij betaalde, hij had zijn hand maar in zijn rechterzak te steken. Hij lacht nooit, hij kan alleen maar diep zuchten want het einde van de wereld is nog niet in 't zicht.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
-
MagisterV
- Groot Inquisiteur Generaal
- Berichten: 3119
- Lid geworden op: 22-07-2009 12:31
[u]Het mirakel van Gods Huis[/u]
Er was eens een arme kaarsgieter. Zijn oude moeder was reeds dikwijls naar pastoors en kloosters getrokken om een grotere verkoop van kaarsen te bewerkstelligen. Tevergeefs echter. Zo kwam het dat zij niet langer tot last van haar zoon wilde zijn en zich liet opnemen in een godshuis.
Na een tijd was zij goed ingeburgerd. In het godshuis was er overigens geen tijd om zich te vervelen. Er werd echte Brugse kant gemaakt en er werd veel tijd besteed aan de kapel waar hun patrones, de Heilige Moeder, vereerd werd.
Elk jaar op Kerstnacht werd een mantel, gemaakt van het zuiverste kant, om de schouders van het Mariabeeldje gehangen. Na de plechtige eredienst werd het kostbare kunstwerk weer opgeborgen tot het volgende jaar.
Nadat zij dit voor de eerste maal had meegemaakt, ging erbij de moeder van de kaarsgieter een licht op. In het grootste geheim zette zij zich aan het werk.
Enkele dagen vóór Kerstmis vertelde zij haar zoon wat ze van plan was. Hij moest haar daarbij helpen. De zoon was stomverbaasd maar zij sprak met zoveel overtuiging dat hij haar zijn hulp niet kon weigeren. Kerstnacht kwam en de plechtigheid verliep zoals dit reeds altijd het geval was geweest. Nauwelijks was de plechtigheid ten einde en het laatste lichtje gedoofd of een gestalte ging voor enkele ogenblikken het kapelletje binnen.
De volgende morgen kwamen de bewoners van het godshuis opnieuw samen in de kapel. Pas was de deur geopend, of iedereen werd met verrukking geslagen. Nog nooit was Maria zo mooi versierd geweest. Ze droeg een kapmantel van kant zoals men er nog nooit een gezien had. Allen knielden ze neer voor het wonder dat hen te beurt was gevallen. Het kantwerk dat ze de voorbije nacht nog opgeborgen hadden werd bovengehaald en vergeleken met wat het Mariabeeldje droeg. Er was geen twijfel mogelijk. Wat de Lieve Vrouw nu droeg was een goddelijk werk.
Nog dezelfde dag verdrongen honderden Bruggelingen zich voor het godshuis om het wonder te aanschouwen.
En zo was het ook de volgende maanden. En elke bezoeker wilde een aandenken naar huis meenemen of een kaars aansteken. Dit stelde de godshuisbewoners voor een probleem. Toen kwam de moeder van de kaarsgieter met een voorstel: "Ik heb een zoon die kaarsen maakt, misschien kan ook hij er aan ons leveren. Hij kan ook Mariabeeldjes maken in was, gelijkend op ons mirakelbeeldje. Wijzelf zouden deze beeldjes kunnen aankleden met ons kantwerk." En zo gebeurde het ook.
Met al dit werk, deed ook de welstand zijn intrede bij de kaarsgieter. De volgende Kerstnacht waren niet enkel de oudjes van het godshuis, maar honderden Bruggelingen aanwezig voor de plechtige gebeurtenis. Onder hen ook de kaarsgieter. Voor de plechtigheid begon riep zijn moeder hem terzijde en zei: «Zoon, vertel nooit dat er eigenlijk geen echt mirakel gebeurde want misschien was het toch wel een echt mirakel. Ik was nooit erg goed in het spellewerken, maar toen ik die kapmantel begon te maken was het alsof iemand de kantklosjes over mijn kussen deed vliegen.
De kaarsgieter nam toen zijn moeder in de armen en beloofde haar dat hun geheim voor altijd zou bewaard blijven.
Toen de plechtigheid in de kapel begon, pronkte voor het Mariabeeldje een grote rijkversierde kaars, de dankbare gift van de kaarsgieter.
Er was eens een arme kaarsgieter. Zijn oude moeder was reeds dikwijls naar pastoors en kloosters getrokken om een grotere verkoop van kaarsen te bewerkstelligen. Tevergeefs echter. Zo kwam het dat zij niet langer tot last van haar zoon wilde zijn en zich liet opnemen in een godshuis.
Na een tijd was zij goed ingeburgerd. In het godshuis was er overigens geen tijd om zich te vervelen. Er werd echte Brugse kant gemaakt en er werd veel tijd besteed aan de kapel waar hun patrones, de Heilige Moeder, vereerd werd.
Elk jaar op Kerstnacht werd een mantel, gemaakt van het zuiverste kant, om de schouders van het Mariabeeldje gehangen. Na de plechtige eredienst werd het kostbare kunstwerk weer opgeborgen tot het volgende jaar.
Nadat zij dit voor de eerste maal had meegemaakt, ging erbij de moeder van de kaarsgieter een licht op. In het grootste geheim zette zij zich aan het werk.
Enkele dagen vóór Kerstmis vertelde zij haar zoon wat ze van plan was. Hij moest haar daarbij helpen. De zoon was stomverbaasd maar zij sprak met zoveel overtuiging dat hij haar zijn hulp niet kon weigeren. Kerstnacht kwam en de plechtigheid verliep zoals dit reeds altijd het geval was geweest. Nauwelijks was de plechtigheid ten einde en het laatste lichtje gedoofd of een gestalte ging voor enkele ogenblikken het kapelletje binnen.
De volgende morgen kwamen de bewoners van het godshuis opnieuw samen in de kapel. Pas was de deur geopend, of iedereen werd met verrukking geslagen. Nog nooit was Maria zo mooi versierd geweest. Ze droeg een kapmantel van kant zoals men er nog nooit een gezien had. Allen knielden ze neer voor het wonder dat hen te beurt was gevallen. Het kantwerk dat ze de voorbije nacht nog opgeborgen hadden werd bovengehaald en vergeleken met wat het Mariabeeldje droeg. Er was geen twijfel mogelijk. Wat de Lieve Vrouw nu droeg was een goddelijk werk.
Nog dezelfde dag verdrongen honderden Bruggelingen zich voor het godshuis om het wonder te aanschouwen.
En zo was het ook de volgende maanden. En elke bezoeker wilde een aandenken naar huis meenemen of een kaars aansteken. Dit stelde de godshuisbewoners voor een probleem. Toen kwam de moeder van de kaarsgieter met een voorstel: "Ik heb een zoon die kaarsen maakt, misschien kan ook hij er aan ons leveren. Hij kan ook Mariabeeldjes maken in was, gelijkend op ons mirakelbeeldje. Wijzelf zouden deze beeldjes kunnen aankleden met ons kantwerk." En zo gebeurde het ook.
Met al dit werk, deed ook de welstand zijn intrede bij de kaarsgieter. De volgende Kerstnacht waren niet enkel de oudjes van het godshuis, maar honderden Bruggelingen aanwezig voor de plechtige gebeurtenis. Onder hen ook de kaarsgieter. Voor de plechtigheid begon riep zijn moeder hem terzijde en zei: «Zoon, vertel nooit dat er eigenlijk geen echt mirakel gebeurde want misschien was het toch wel een echt mirakel. Ik was nooit erg goed in het spellewerken, maar toen ik die kapmantel begon te maken was het alsof iemand de kantklosjes over mijn kussen deed vliegen.
De kaarsgieter nam toen zijn moeder in de armen en beloofde haar dat hun geheim voor altijd zou bewaard blijven.
Toen de plechtigheid in de kapel begon, pronkte voor het Mariabeeldje een grote rijkversierde kaars, de dankbare gift van de kaarsgieter.
"Life is Magick"
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]
[color=indigo][b]Magister Magus[/b][/color]