Duinkerken

[MagisterV]

[u]Sinter Maarten te Duinkerken[/u]

Hoe de oeroude stad Duinkerken aan zijn naam is gekomen is door het kerkje dat eenzaam en alleen in het woeste duin stond. Het kerkje was er toen er zich huizen om groepeerden kreeg de plaats de naam van Duinkerken. Dat spreekt vanzelf en het is dan ook welgekend. Maar dat hetzelfde kerkje de kerk van Sinter Maarten was, dat is veel minder bekend.

Sinter Maarten las er de mis, Sinter Maarten preekte er, Sinter Maarten zegende er de boeren en de burgers, Sinter Maarten nam er de biecht af, Sinter Maarten troostte er de bedroefden en was er de goede herder.

Maar op een keer was Sinter Maarten weg. Ja, hij was 's morgens vroeg er op uitgegaan, zieken te troosten en bezwaarden te ontlasten en hij was niet terug gekomen. Het was al diep avond en nog was Sinter Maarten er niet. Zou hem een ongeluk overkomen zijn? De mensen om het kleine kerkje in het woeste duin waren zeer ongerust om hun heilige vader. Ze konden hem niet missen. Hij was hun troost en toeverlaat, en nu was hij weg.

Al de goede lieden van Duinkerken namen hun lantaarn op en trokken het woeste duin in, om Sinter Maarten te zoeken. Luid riepen ze, tegen het dreunen van de zee in, Sinter Maarten! Sinter Maarten! Ze zwaaiden met hun lichtjes opdat de heilige hen zou mogen zien. Na lang zoeken vonden ze eindelijk hun geliefde herder. Hij was inderdaad verdwaald in het ruige duin en doolde nu hulpeloos rond in de donkere barre nacht. Gelukkig werd hij teruggevonden.

Als herinnering aan die heugelijke gebeurtenis lopen de kinderen in Duinkerken op 11 november 's avonds nog steeds met lichtjes door de straten.